از حیث هنری
صدا، رنگ و هارمونی هنرمندانه حامل معانی مخصوص اند و عنصری تابع که نه اصلی اند که از خصیصه های هنر بصری نوین است، از این نظر اصوات حامل و بیانگر معانی زبانی ( کردی، فارسی، انگلیسی و… ) کمتر شنیده می‌شود ولی لحن‌ها، نواها و اصوات حامل بار معنایی، احساسی اند که مخاطب آن را می‌شناسد و به تمرکز نمادین آنها سوق می‌یابد.
از نظر سبک
نمایش رئالیستی است و تلفیقی از سبک‌های طنزمآبانه و کمیک دارد و حالت و حس نوستالژیک آن انسان و علی‌الخصوص جوان غریبه‌ای را به نمایش در می‌آورد که اهل همه جاست و هیچ جایی نیست به عبارتی انسانی جهانی شده در عصر سرمایه‌داری که در حال کنده شدن از ریشه‌ها و با خود غریبه شده است و در حال گذاری بسیار غم‌انگیز به دنیایی نوین است و معناها، ارزش‌ها و عینیات متحول شده؛ مواهبی چون عشق و خانواده را نیز درنوردیده است.
موسیقی و صدا
قبل از هر چیز سکوت و نبود صدا به عنوان بارزترین نوع نُت در جای جای نمایش احساس خود را منتقل می‌کند و دیگر فقط نمایانگر عدم و مرگ نیست و معنادار است، موسیقی و صدا واجد خصوصیت انتقال شادی، غم و سایر احساسات انسانی است در برخی موارد مخاطب را به شوق و ذوق می‌آورد و در برخی موارد وی را حزین می‌کند و گاهاً با پوزخندی طعنه‌آمیز وی را بیدار می‌کند.
ارتباط زنده
از خصوصیت بارز این نمایش سرزندگی و ارتباطی است که به صورت زنده با مخاطب حاضر در سالن برقرار می‌شود هیچگاه مخاطب رها نمی‌شود و بازیگر هر لحظه ماهرانه وی را به صحنه می‌خواند و هم از بار معنایی و احساسی و هم به صورتی زنده و واقعی وی را درگیر نمایش و جریان آن می‌کند تا جایی که عضوی از عشق و نفرت داستان می‌گردد؛ می‌شد لمس کرد که هر یک از تماشاگران هر لحظه احساس می‌کردند که احتمال دارد بازیگر از روی صحنه و به بهانه‌ای با او ارتباط بگیرد.
از حیث محتوایی
در عین وجود مضامین عالی عاطفه عشق، خانواده، وفای به خانواده؛ مصادیق موجود خیانت، اعتیاد و گسست از خانواده به خوبی نشان داده شده است؛ محدوده‌های حریم‌ شخصی و روابط بین فردی و گروهی قابل استنباط است؛
از نظر محتوایی نمایش بر مهمترین نهاد اجتماع ما یعنی خانواده بنیان یافته است و با مهمترین و شاه‌کلید روابط انسانی یعنی عشق در جریان است و مهمترین مسأله جامعه ما یعنی شبکه‌ها و به بارزترین عنصر موجود و مشکل و مسأله اجتماعی همگان در همه جا ( از فرد، خانواده تا ادارات و … ) یعنی اینترنت، شبکه‌های اجتماعی و رواج خارج از عرف و خطرناک آن را علم کرده است که بر نسل جوان استیلا یافته است و تعارض نیاز و مشکل را در این زمینه هویدا کرده است؛ در این باب با برائت از رسمیت نامأنوس، هنرمندانه عرفی بودن و خودمانی بودن را به نمایش گذاشته است .
در نهایت این مضمون که در جای جای داستان به نمایش درآمد که هر لحظه این امکان وجود دارد که اتفاقی بیافتد و خطری در حال تهدید کردن رابطه‌هاست در عین حال امیدی وجود دارد این امکان که یکی از کنشگران بیدار شود و از دنیای مجازی برهد و دیگری را نیز برهاند و به واقعیت زندگی، خانواده و عشق برگردد. اینجا همه چیز عشق است و عشق همه دنیای انسان است که اگر نیست دیگر چیزی نیست و تاریکی حاکم می شود.
خصوصیت پیش‌بینی ناپذیری کنش‌ها، حالات و روابط انسانی در زمانه‌ی سیال ارتباطات و شبکه‌های مجازی و مانایی مضامینی چون عشق و اعتماد در خانواده که از نمایش مستفاد می‌گردد از یک طرف گویای دنیای کنونی است که حامل آینده‌ای مبهم برای انسان است که در بسیاری سرگشتگی، خستگی و بیهودگی را پدید آورده است؛ هم‌چنین پیش‌بینی ناپذیری و سرعت تغییرات را بیان می‌کند که نمی‌توان به آن دل بست و تو ای انسان به یاد داشته باش که این عشق است که می‌ماند و..