رفتن به بالا

تعداد اخبار امروز : 0 خبر


  • الخميس ۲۷ ربيع ثاني ۱۴۴۶
  • 2024 Thursday 31 October
    -١٨(°C)
    وزش باد (mph)
    فشار (in)
    محدوده دید (mi)
    اشعه فرابنفش -
    رطوبت (in)
گاه‌شمار تاریخ خورشیدی
خرداد ۱۳۹۶
ش ی د س چ پ ج
« اردیبهشت   تیر »
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031  

سینمای شهر من کجاست…..!!! یادم هست دوستی دردوران دبیرستان داشتم که البته الان ازمهندسین مطرح حفاریهای متروی تهران هستند و همچنان دوستیمان برقرار است، -خداحفظ شان کند – در سال‌های دهه هفتاد پیش قراول تشکیل تیم‌های بیست نفره برای رفتن به سینما تربیت شهرمان بود. اکران‌های با تاخیر چند ماهه با سایر شهرهای بزرگ کشور بازهم مزه […]

سینمای شهر من کجاست…..!!!

یادم هست دوستی دردوران دبیرستان داشتم که البته الان ازمهندسین مطرح حفاریهای متروی تهران هستند و همچنان دوستیمان برقرار است، -خداحفظ شان کند – در سال‌های دهه هفتاد پیش قراول تشکیل تیم‌های بیست نفره برای رفتن به سینما تربیت شهرمان بود. اکران‌های با تاخیر چند ماهه با سایر شهرهای بزرگ کشور بازهم مزه دیدن فیلم روی پرده نقره ای رو داشت، سینما تربیت شهرمان آن سالها مشتری های باتربیت ثابتی با نام تیم دبیرستان غیرانتفاعی تربیت داشت که تمام فیلم‌های اکران شده رو می رفتند و بعضی از فیلمها رو چندبار میدیدیم، ضیافت کیمیایی ازاون فیلم‌های خیلی دلچسپ آن سالها بود و همزادپنداری که با فیلم شد تبدیل به یک قرار مشابه فیلم ضیافت گردید وبا الگوپذیری ازجهانی که استاد کیمیایی برایمان ساخته بود ما هم مثل آدمهای فیلم بعد از دبیرستان قرار گذاشتیم. البته نه در کافه ماطاووس که کاک رحمان خودمون میشد، بلکه درباغ یکی از دوستانمان؛ هرچند غایبینی داشت اما ضیافت عین ضیافت بود، آری سینمای شهر من آن سالها زنده بود و برایمان نوستالوژی ساخت، زندگی درست کرد، الگو گرفتیم و عکس و فیلم به یادگار گذاشتیم. به صفای ادمهای ضیافت، هنوز بوی نم فن کویل سینما تربیت و مزه ساندویچ های کثیف بوفه ش که با زور نوشابه و خیس خوردن باهاش قابل بلع بود و صدای خش دار فریبرز عرب نیا و ریتم ملایم دیالوگ‌های خدابیامرز جوهرچی کولاژی از نوستالوژی های دورانی از زندگی من حساب میشود که در کمترین امکانات شاید بهترین حرکت فرهنگی که می توان کرد این است که چند جوان زیر بیست سال بتوانند از آن بدرستی برای نسل امروزی که این ها را ندیده یاد کنند و درقیاس هم نسلی هایمان در شهرهای هم قواره مهاباد موازی خواهد شد با نشست‌های شبانه دودی و الکلی و قمار و بازی آنها، که تفاوت ما با اونها رو هم حال اکنون ما بخوبی گویا و عیانه؛ ما مثل ادمهای فیلم ضیافت هر کدام کاره ای شدیم و اونها یا گوشه زندانند یا آواره غربت یا درحال تعقیب و گریز یا درآستانه دستگیری مشغول قاچاق هستند و خونه پرشون شاید مغازه داری شدند درگوشه بازار البته. با احترام تمام قد به همه مشاغل، این تفاوت رو سینما و خاصه سینمای کیمیایی درمن و دوستانم اگر اعتراف بکنم ایجاد کرده به گزاف نگفته ام، سینمای شهر من حالا کجاست، سینمایی که هر وقت خرج و دخلش باهم نمی خوند یکی درمیون فیلم عقابها رواکران می کرد و همیشه مشتری ثابت این فیلم بودند که با بلیطهای ۱۶ تومانی صندلی های زوار در رفته سینما رو پر میکردند بالای پنجاه درصد شونم سربازهای شهرهای دیگه بودند که در مهاباد خدمت سربازیشون رو انجام میدادند و با هر حرکت قهرمان ستودنی سینمای آن سالها یعنی جمشید هاشم پور سوت و دست و هورا میکشیدند، بلندگوی دم درگیشه که صدای فیلم رو هنگام اکران پخش می‌کرد بعضی از وقتها که از جلوی درسینما رد میشدیم و میشنیدیم تجسم می‌کردیم کجای فیلم رسیده است اگر هم فیلمی رو هنوز ندیده بودیم و لیدرمون هنوز نتوانسته بود تیم رو جمع کنه تجسم دیگه ای میکردم که فیلم چه شکلی می‌تواند باشد، همه اینها شاید صادقانه اگراعتراف کنم باید بگویم بسترساز علاقه مندی من به فیلمسازی هنر صنعتی شده بود که جمع قابل توجهی از دوستانمان راجادوی خود کرده بود و سرانجام هم به مقصود رسید، آری سینمای شهرمن در آن سالها مشتری ثابت هیچ بلکه جایگاه وی ای پی ثابت داشت و شما با هرشماره ای باید روی صندلی خودت می نشستی بجز ما که نقطه طلایی سالن رادر اختیار داشتیم. یادمه که بعضی وقتها برای ناهار می‌رفتیم سینما و با خودمون ناهار میبردیم و دسته جمعی می‌خوردیم و فیلم عروس رومیدیدیم، یادش بخیرما این روزها رو با سینمای شهرم طی کرده ام و حالا سینمای شهرم این مکان فرهنگی که حضورمردمان یک شهردر آن وسیله ی سنجش فرهنگ آن مردم ها به حساب می آید، الان متروکه ای شده که شاید ساختن دوباره اون خیلی از تعمیرش بصرفه تر باشه. حالا دیگه تبدیل شده به چالش فضای مجازی شبکه های اجتماعی که سینمای شهرمن کو؟؟؟!!! شاید اون روزها هرگز فکرشم به ذهن این گروه نمی‌رسید که روزگاری این مکان تبدیل بشه به چالش فرهنگی یک نسل دیگه که تجسمش ازسینما تنها یک حلقه دی وی دی بوده که نمی‌دونه ضیافت چی هست که هرگز سینمای قهرمان محور جمشید هاشم پور رو درک نکرده که شهروند درجه دو بودن رو از اکران با تاخیر فیلم با پایتخت نفهمید که ازسینما بعنوان مکان فرهنگی هرگز یاد نمیکنه و تصوری که سینما از شناخت هستی به ما و نسل من داد اون هرگز نخواهد دید و این شکاف فرهنگی خواهد ساخت که شاید ازابعاد چالش سینمای شهرمن گسترده تر و پیچیده تر باشه و جای بسی تامل….

باتشکر
تیرداد
 

اخبار مرتبط

نظرات

یادداشت ویژه

سریال نون.خ و مساله ی زبان !

این نقد سریال نیست. حتی نقد آن چیزی که مطرح می شود نیز ممکن است نباشد. بیشتر بیان مساله و اشتراک گذاری سوالی است که شاید برخی از فیلمسازان و حتی تئاتری های کوردستان نیز با آن مواجه باشند. از این رو از زبان ساده تر و خودمانی تری نیز برای نوشتار استفاده می کنم. چند روزی است که سریال تلویزیونی «نون. خ» از شبکه ی یک سیما پخش می شود. داستان این سریال که از همان الگوی سریال پایتخت پیروی می کند ، این بار در یکی از مناطق کوردستان اتفاق می افتد. فارغ از اینکه مکان داستان بیشتر شبیه به روستاست و معلوم نیست چرا سازندگان اصرار دارند آن را شهر معرفی کنند، و یا اینکه در جمع اهالی روستا نیز یکی از بازیگران فارس است و بسیار روان فارسی صحبت می کند و معلوم نیست چرا به تنهایی او فارسی را اینگونه صحبت می کند و سایرین به شکل دیگر؛ اما حضور بازیگران بومی منطقه و حضور موسیقی کوردی در سریال، از ویژگی های خوب آن به حساب می آید. اما آنچه بحث اصلی این نوشتار است مسئله ی زبان است. چیزی که از روز اول پخش سریال ذهنم را به خود مشغول کرد اما ترجیح بر آن شد تا لااقل بعد از پخش چند قسمت مسئله طرح شود. امروز که واکنش توییتری برخی از مردم نسبت به مسئله ی زبان بکار رفته در این سریال را دیدم، زمان طرح مسئله را مناسب تشخیص دادم. زبان کوردی، اگر چه دارای واژگان مشترک با زبان فارسی است و حتی بنا به اظهار نظر بسیاری از کارشناسان این دو زبان هم ریشه هستند و هر کدام در جغرافیای خود تغییرات زمانی و کاربردی و خود را پیدا کرده است، با این حال این، زبان کوردی، زبانی کاملا مستقل با دستورات گرامری خاص خویش است و لهجه محسوب نمی شود. از این رو تولید یک اثر ملی در کوردستان با حضور شخصیت های کورد، با تولید یک سریال در اصفهان و یا یزد و شیراز و... تفاوت زیادی دارد. چرا که این لهجه های فارسی شیرازی و اصفهانی ولو به صورت غلیظ و با کلمات خاص منطقه نیز ادا شود، نهایتا منظور خود را به مخاطب عمومی منتقل می کند. در سریال نون.خ همه ی کاراکترها -تا این جای قصه- کورد هستند. پس طبیعتاً باید با یکدیگر کوردی حرف بزنند و لزومی به استفاده از زبانی که نه فارسی است و نه کوردی،  ندارند. این امر به ویژه در مناطق کورد زبان که اهمیت خاصی به زبان مادری میدهند بسیار خودنمایی خواهد کرد.  اگر داستان این سریال در نقاطی دیگر از ایران که به دلایل مختلف ، برخی خانواده ها ترجیح داده اند با کودکانشان به جای زبان مادری با زبان ملی صحبت کنند، ساخته می شد، کمتر مسئله ی زبان خودنمایی می کرد و می شد کاراکترهای فیلم را از این خانواده ها معرفی کرد و به راحتی مسئله را توجیه نمود، اما در تمامی شهرهای کوردزبان، مسئله ...

جدیدترین خبرها

وعده گاه مسئولین

روز شمار عنوان وعده
2858
روز گذشته
آیا سینمای مهاباد دوباره بازگشایی می شود؟
css.php
%d وب‌نوشت‌نویس این را دوست دارند: