رفتن به بالا

تعداد اخبار امروز : 0 خبر


    -١٨(°C)
    وزش باد (mph)
    فشار (in)
    محدوده دید (mi)
    اشعه فرابنفش -
    رطوبت (in)
گاه‌شمار تاریخ خورشیدی
خرداد ۱۳۹۶
ش ی د س چ پ ج
« اردیبهشت   تیر »
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031  

به گزارش بینەر به نقل از فارس، نمایش مروارید برگرفته از متنی از عطاملک جوینیکاری با کارگردانی قطب الدین صادقی این روزها در تماشاخانه ایرانشهر به صحنه می‌رود. سروش طاهری بازیگر نقش «قتلغ» در این نمایش حضور یافته، ضمن ابراز خرسندی از این امر که در میان هیاهوی نمایشنامه‌های خارجی موجود در تهران، در اثری ایرانی به ایفای نقش می‌پردازد، گفت: کار کردن با قطب الدین صادقی همواره دست آوردهایی را برای بازیگر دارد و به لحاظ حساسیت‌هایی که در این شخصیت در کار نمایش وجود دارد، کار کردن بازیگر با او بسیار سخت است.

وی با اشاره به این امر که حساسیت‌های قطب الدین صادقی است که او را تاکنون روی پا نگاه داشته اگر نه در این میان گم شده بود، افزود: در میان این همه هیاهو که همه منتظرند تا تو گامی اشتباه برداری و تو را بزنند و زیر پاهای خود له کنند، نکته‌ای توانسته است آثار قطب الدین صادقی را روی پا نگاه دارد، سواد، جدیت و دانش اوست.

این هنرمند که هم زمان با نمایش «مروارید» به ایفای نقش در نمایش «صعود مقاومت پذیر آرتورو اویی» به کارگردانی «امیر دژاکام» در تالار حافظ تهران می‌پردازد، با اذعان به این امر که هیچ گاه تئاتر برای قطب الدین صادقی کهنه و دست دوم نمی‌شود، ادامه داد: کار کردن با او بسیار سخت است اما جذابیت‌های خاص خود را دارد.

طاهری اظهار داشت: در میان این همه هیاهو بسیار برای هیچ که بیشتر تولید کنندگان آثار نمایشی، نمایش‌هایی شبه تلویزیونی کار می‌کنند که اصلاً مدیوم تئاتر نیست و قوانین و زیبایی شناسی تئاتر را رعایت نمی‌کند، «مروارید» اثری برگرفته از فرهنگ ایرانی است و دردی را از جامعه دوا می‌کند.

 

نشان دادن تاریخ؛ رسالت تئاتر است

بازیگر نمایش «مروارید» با اشاره به این امر که دانستن تاریخ موجب می‌شود که اتفاقات تلخ دوباره تکرار نشود، تصریح کرد: مخاطب می‌تواند با دانستن تاریخ از آن درس بگیرد و این بزرگترین رسالت تئاتر است.

وی همچنین با اشاره به این که در ابتدای ورود به این نمایش چنین تصور می‌کرده است که مخاطب شاید با دیدن آن پس بزند، یادآور شد: بعد از شروع این نمایش برایم بسیار جالب بود که مخاطبان از دیدن آن خوششان می آید و با آن ارتباط برقرار می‌کند.

طاهری، ضمن ابراز تأسف از این امر که حملۀ مغول‌ها به ایران موجب شد که ٤٠٠ سال از زندگی عقب بیفتیم، گفت: این امر به خاطر تمدن عقیقی است که ایران داشته است و این امر دقیقاً مصادف با رنسانس و اختراع دستگاه چاپ در ایتالیا است.

وی در ادامه با اشاره به این امر که در ایران در این عصر با پدیده‌ای مواجه هستیم که به آتش زدن کتاب ها و آثار مکتوب در ایران است، افزود: یکی از مهم ترین دلایلی که ایرانیان علاقه ای نسبت به مطالعه ندارند، نبودن حافظۀ تاریخی است.

این بازیگر تئاتر در مورد شخصیت «قتلغ»، با اذعان به این امر که به هر کس تنها یک بار می‌توان اعتماد کرد، ادامه داد: اگر یک بار فردی جواب اعتماد تو را نداد، تو دیگر نباید به او اعتماد کنی، چرا که او دشمن است.

طاهری با اشاره به این امر که این مفهوم در ده‌ها فیلم سینمائی بزرگ موج می‌زند، اظهار داشت: مثلاً در نجات سرباز رایان یک سرباز آلمانی رها می‌شود که برود، اما در نهایت دیده می شود که آن سرباز آلمانی در جبهه نشسته است و سربازهای آمریکایی را می‌کشد.

بازیگر نمایش «مروارید» در پایان گفت: اعتماد دوباره به دشمن یعنی این که آخرین گلوله‌ات را به او تقدیم کنی و این بدان معناست که همه چیز با این کار تمام می‌شود و باید پذیرفت که با اعتماد دوباره به دشمن، کار تمام می‌شود.

 

عکس از: مهرداد مسیحا

اخبار مرتبط

نظرات

یادداشت ویژه

سریال نون.خ و مساله ی زبان !

این نقد سریال نیست. حتی نقد آن چیزی که مطرح می شود نیز ممکن است نباشد. بیشتر بیان مساله و اشتراک گذاری سوالی است که شاید برخی از فیلمسازان و حتی تئاتری های کوردستان نیز با آن مواجه باشند. از این رو از زبان ساده تر و خودمانی تری نیز برای نوشتار استفاده می کنم. چند روزی است که سریال تلویزیونی «نون. خ» از شبکه ی یک سیما پخش می شود. داستان این سریال که از همان الگوی سریال پایتخت پیروی می کند ، این بار در یکی از مناطق کوردستان اتفاق می افتد. فارغ از اینکه مکان داستان بیشتر شبیه به روستاست و معلوم نیست چرا سازندگان اصرار دارند آن را شهر معرفی کنند، و یا اینکه در جمع اهالی روستا نیز یکی از بازیگران فارس است و بسیار روان فارسی صحبت می کند و معلوم نیست چرا به تنهایی او فارسی را اینگونه صحبت می کند و سایرین به شکل دیگر؛ اما حضور بازیگران بومی منطقه و حضور موسیقی کوردی در سریال، از ویژگی های خوب آن به حساب می آید. اما آنچه بحث اصلی این نوشتار است مسئله ی زبان است. چیزی که از روز اول پخش سریال ذهنم را به خود مشغول کرد اما ترجیح بر آن شد تا لااقل بعد از پخش چند قسمت مسئله طرح شود. امروز که واکنش توییتری برخی از مردم نسبت به مسئله ی زبان بکار رفته در این سریال را دیدم، زمان طرح مسئله را مناسب تشخیص دادم. زبان کوردی، اگر چه دارای واژگان مشترک با زبان فارسی است و حتی بنا به اظهار نظر بسیاری از کارشناسان این دو زبان هم ریشه هستند و هر کدام در جغرافیای خود تغییرات زمانی و کاربردی و خود را پیدا کرده است، با این حال این، زبان کوردی، زبانی کاملا مستقل با دستورات گرامری خاص خویش است و لهجه محسوب نمی شود. از این رو تولید یک اثر ملی در کوردستان با حضور شخصیت های کورد، با تولید یک سریال در اصفهان و یا یزد و شیراز و... تفاوت زیادی دارد. چرا که این لهجه های فارسی شیرازی و اصفهانی ولو به صورت غلیظ و با کلمات خاص منطقه نیز ادا شود، نهایتا منظور خود را به مخاطب عمومی منتقل می کند. در سریال نون.خ همه ی کاراکترها -تا این جای قصه- کورد هستند. پس طبیعتاً باید با یکدیگر کوردی حرف بزنند و لزومی به استفاده از زبانی که نه فارسی است و نه کوردی،  ندارند. این امر به ویژه در مناطق کورد زبان که اهمیت خاصی به زبان مادری میدهند بسیار خودنمایی خواهد کرد.  اگر داستان این سریال در نقاطی دیگر از ایران که به دلایل مختلف ، برخی خانواده ها ترجیح داده اند با کودکانشان به جای زبان مادری با زبان ملی صحبت کنند، ساخته می شد، کمتر مسئله ی زبان خودنمایی می کرد و می شد کاراکترهای فیلم را از این خانواده ها معرفی کرد و به راحتی مسئله را توجیه نمود، اما در تمامی شهرهای کوردزبان، مسئله ...

جدیدترین خبرها

وعده گاه مسئولین

روز شمار عنوان وعده
2860
روز گذشته
آیا سینمای مهاباد دوباره بازگشایی می شود؟
css.php
%d وب‌نوشت‌نویس این را دوست دارند: