رفتن به بالا

تعداد اخبار امروز : 0 خبر


    -١٨(°C)
    وزش باد (mph)
    فشار (in)
    محدوده دید (mi)
    اشعه فرابنفش -
    رطوبت (in)
گاه‌شمار تاریخ خورشیدی
خرداد ۱۳۹۶
ش ی د س چ پ ج
« اردیبهشت   تیر »
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031  

به گزارش بینەر به نقل از سایت رسمی جشنواره بین المللی تئاتر خیابانی مریوان، بهروز غریب پور نویسنده و کارگردان مطرح سنندجی یادداشتی را به مناسبت دوازدهمین دوره جشنواره بین المللی تئاتر خیابانی مریوان منتشر کرد. متن مذکور به شرح زیر می‌باشد:

چهل سال پیش بود که در تور اجرای نمایش «افسانەی ترس» در سقز، مریوان، بانه، بیجار و قروه؛ شور و شوق مردمان دو شهر ما را شگفت زده کرد. تماشاگران مریوانی و سقزی در قیاس با سایر شهرهای آن روزگار کردستان از فرهنگی بالاتر برخوردار بودند در حالیکه در هر دو شهر جنبش تئاتری وجود نداشت اما احساس می‌کردیم که یک تمایل غریزی و میل به دیدن تئاتر و داشتن تئاتر پیشرو وجود دارد و در این سالها و از طریق اظهار نظرهای داوران تئاتر خیابانی و پس از تماس با فعالان تئاتری مریوان و سقز پی بردم که آن نیروی بالقوه به فعل در آمده است و در یکی از این دو شهر –مریوان- تئاتر خیابانی و در دیگری –سقز- تئاتر صحنەای شکوفا شدەاند و برغم دوری و محرومیت، اهل تئاتر هر دو شهر با تولید و عرضەی تئاتر خیابانی دوشادوش یکدیگر به کانونهای توانمند تئاتر کردستان مبدل شده اند. تئاتر خیابانی مریوان دیگر تابع صرف قواعد و اصول دیکته شده از مرکز نیستند و فراتر از این تماشاگران مریوانی در ادامەی همان میل و اشتیاق تجربه شده در چهل پیش من، چنان متین و مشتاق به نظر می رسیدند که ما داوران جشنواره را شگفت زده کرده بودند. این متانت و برخورد فرهنگی و حرفەای هنگامی بیشتر احساس می شد که آن‌ها ناظر اجراهایی با کیفیت نه چندان بالا روبرو می شدند و با صعەی صدر تا پایان چنان گروه‌هایی را تحمل کرده و حتی بیش از آثار مطلوب نظرشان عوامل اجرا را تشویق میکردند. قطعا نحوەی تشویق نشان میداد که آنها عوامل هر اجرا را برای سفر و حضور دوباره به شهرشان ترغیب می‌کنند و باز آن میل غریزی و در بسیاری از موارد آگاهانه به چشم می خورد که مردمان بی نام نشان در جستجوی هویتی برای شهر زیبایشان هستند و تمام کوششان این است که همەی گروه‌ها با عزم بازگشت دوباره شهرشان را ترک کنند. شاید گفتنش ضروری باشد؛ من ده‌ها جشنوارەی ملی و بین المللی را درجای جای جهان دیدەام اما به جرئت می گویم که جشنوارەی تئاتر خیابانی مریوان از عاشقان و حامیانی برخوردار است که در میان آن جشنوارەها جایگاه ویژەای در ذهن و خاطر من بە جا گذاشته است و تا زندەام این خاطرەی زیبا را از یاد نخواهم برد.

اخبار مرتبط

نظرات

یادداشت ویژه

سریال نون.خ و مساله ی زبان !

این نقد سریال نیست. حتی نقد آن چیزی که مطرح می شود نیز ممکن است نباشد. بیشتر بیان مساله و اشتراک گذاری سوالی است که شاید برخی از فیلمسازان و حتی تئاتری های کوردستان نیز با آن مواجه باشند. از این رو از زبان ساده تر و خودمانی تری نیز برای نوشتار استفاده می کنم. چند روزی است که سریال تلویزیونی «نون. خ» از شبکه ی یک سیما پخش می شود. داستان این سریال که از همان الگوی سریال پایتخت پیروی می کند ، این بار در یکی از مناطق کوردستان اتفاق می افتد. فارغ از اینکه مکان داستان بیشتر شبیه به روستاست و معلوم نیست چرا سازندگان اصرار دارند آن را شهر معرفی کنند، و یا اینکه در جمع اهالی روستا نیز یکی از بازیگران فارس است و بسیار روان فارسی صحبت می کند و معلوم نیست چرا به تنهایی او فارسی را اینگونه صحبت می کند و سایرین به شکل دیگر؛ اما حضور بازیگران بومی منطقه و حضور موسیقی کوردی در سریال، از ویژگی های خوب آن به حساب می آید. اما آنچه بحث اصلی این نوشتار است مسئله ی زبان است. چیزی که از روز اول پخش سریال ذهنم را به خود مشغول کرد اما ترجیح بر آن شد تا لااقل بعد از پخش چند قسمت مسئله طرح شود. امروز که واکنش توییتری برخی از مردم نسبت به مسئله ی زبان بکار رفته در این سریال را دیدم، زمان طرح مسئله را مناسب تشخیص دادم. زبان کوردی، اگر چه دارای واژگان مشترک با زبان فارسی است و حتی بنا به اظهار نظر بسیاری از کارشناسان این دو زبان هم ریشه هستند و هر کدام در جغرافیای خود تغییرات زمانی و کاربردی و خود را پیدا کرده است، با این حال این، زبان کوردی، زبانی کاملا مستقل با دستورات گرامری خاص خویش است و لهجه محسوب نمی شود. از این رو تولید یک اثر ملی در کوردستان با حضور شخصیت های کورد، با تولید یک سریال در اصفهان و یا یزد و شیراز و... تفاوت زیادی دارد. چرا که این لهجه های فارسی شیرازی و اصفهانی ولو به صورت غلیظ و با کلمات خاص منطقه نیز ادا شود، نهایتا منظور خود را به مخاطب عمومی منتقل می کند. در سریال نون.خ همه ی کاراکترها -تا این جای قصه- کورد هستند. پس طبیعتاً باید با یکدیگر کوردی حرف بزنند و لزومی به استفاده از زبانی که نه فارسی است و نه کوردی،  ندارند. این امر به ویژه در مناطق کورد زبان که اهمیت خاصی به زبان مادری میدهند بسیار خودنمایی خواهد کرد.  اگر داستان این سریال در نقاطی دیگر از ایران که به دلایل مختلف ، برخی خانواده ها ترجیح داده اند با کودکانشان به جای زبان مادری با زبان ملی صحبت کنند، ساخته می شد، کمتر مسئله ی زبان خودنمایی می کرد و می شد کاراکترهای فیلم را از این خانواده ها معرفی کرد و به راحتی مسئله را توجیه نمود، اما در تمامی شهرهای کوردزبان، مسئله ...

وعده گاه مسئولین

روز شمار عنوان وعده
2833
روز گذشته
آیا سینمای مهاباد دوباره بازگشایی می شود؟
css.php
%d وب‌نوشت‌نویس این را دوست دارند: