رفتن به بالا

تعداد اخبار امروز : 0 خبر


    -١٨(°C)
    وزش باد (mph)
    فشار (in)
    محدوده دید (mi)
    اشعه فرابنفش -
    رطوبت (in)
گاه‌شمار تاریخ خورشیدی
فروردین ۱۳۹۵
ش ی د س چ پ ج
« اسفند   اردیبهشت »
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
2627282930  

به گزارش بینەر، علی نصیریان بازیگر تئاتر و سینما، دارای نشان درجه یک هنری، نویسنده، کارگردان و بازیگر تئاتر و سینما و تلویزیون که آثار ماندگاری در هنرهای نمایشی کشور دارد اولین پیام روز ملی تئاتر ایران را نوشت.

متن پیام به شرح زیر می باشد:

«بسمه تعالی

فرهنگ ریشه زندگی و حیات است و هنر، بارزترین نشانه فرهنگ. تئاتر به مثابه هنرِ مادر بسان درختی است با شاخ و برگهای سرسبز و ریشه ای کهن که ثمره اش جوشش هنری و شورآفرینی است.

در تئاتر، انسان نه شهروند سرزمینی که شهروند زمینی و هستی است. چراغ و آیینه ای به منزله آگاهی و معرفت که انعکاس دهنده روشنی و تجلیگر حقایق ازلی ابدی ست. به همان اعتبار که گوهر انسان بر مبنای روابط اجتماعی ست.

در سالیان اخیر بیم آن میرفت که با حضور همه جانبه رسانه های اجتماعی و فناوری های نوین، تئاتر و وضعیت آن به مخاطره بیفتد و این هنر شریف و انسانی دستخوش ناملایمات ارتباطی قرار گرفته و در پویه بی امان امواج گم و گور گردد.

اما از آنجا که تئاتر بر ذات «انسان» و «زندگی» مبتنی ست، هرگز کهنگی نمی پذیرد و تا انسان در این اریکه هستی زنده است، تئاتر نیز همپا با او زنده خواهد بود چرا که انسانی ترین هنرهاست.

تئاتر به مدد و لطف همین زنده بودن، «زندگانی» را «زنده مانی» می کند و به آن جاودانگی می بخشد. تئاتر به ما فرصت اندیشیدن و شهامت سخن گفتن، بیان حقایق، تعمق و تفکر، طرز نگاه زیباشناسانه و کشف حقایق پنهان زندگی و از همه مهمتر شنیدن سخن دیگران را می دهد. جهان تئاتر، جهان چندصدائیست و تئاتر صدایی انسانی. از سوی دیگر تئاتر صحنه ارائه فکر و نقد و نظر اجتماعیست، امکانی عظیم تا وقایع را بر صحنه، به حقایق تبدیل کند و جهان امروز، جهان برداشتن فاصله هاست. در این دهکده جهانی گویی روز به روز زمین کوچکتر می شود و هر اتفاقی که می افتد انگار پشت همین دیوار بوده است.

تئاتر ایران جدای از ابعاد نمایشی و آیینی و خرده نمایش ها و گونه های نمایشی و ظرفیت ها و قابلیت های گرانسنگ ادبی، به شکل مدرن، یکصد و پنجاهمین سال خود را تجربه می کند و در همین عمر کوتاه خویش نشان داده است که از توانمندی، استعداد و خلاقیت های درخشانی برخوردار بوده که تاریخ تئاتر ایران گواه این مدعاست و زحمات و جانفشانی هنرمندان این رشته برای بقا و ماندگاری جای تقدیر بسیار دارد.

و در این میان تئاتر ملی آرزوی همیشگی هنرمندان تئاتر کشور بوده است. تئاتری ایرانی که با روحیه و خصال ملی قرابت داشته و هویت و هستی شناسی ایرانی را در فرهنگ جهانی به نمایش بگذارد. جدای از اهداف و زبان مشترک، هر ملتی هویت ویژه خود را داراست و ناگزیر باید هر سرزمینی هنر ملی خود را بیافریند و آن را به تجارب میراث مشترک جهانی پیوند دهد و بی شک در این فرآیند، هیچ ملتی صرفاً با الگوبرداری و اجرای نیمه آگاهانه آثار ملل دیگر صاحب هنر ملی نشده است.

تقارن نوروز به عنوان جشن ملی ایرانیان با روز جهانی تئاتر که اخیراً به پیشنهاد شورای فرهنگ عمومی به تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی رسیده است، هماهنگی و همذاتی خجسته ای ست. نوروز روز نو است و تئاتر زایش و آفرینش هنری که مدام در حال نو شدن است و به قول پیتر بروک کارگردان تئاتر معاصر، «در تئاتر لوح تدریس، همیشه تمیز و تازه است». تئاتر جوان ایران نیز که به اهتمام نسل نو با اتکا به تجارب پیشکسوتان و در پیوند با آنان دنیایی تازه و جذاب را در قوالب تازه بر صحنه رقم میزند و شگفتی می آفریند ناشی از همین خصیصه است.
تئاتر طریق همکلامی و همدلی میان انسانهاست، راهی برای تحقق صلح و آرمانهای انسانی به زبان زیبا و خلاق.

به عنوان یکی از اعضای خانواده تئاتر ایران همراه با خانواده جهانی تئاتر در نخستین ایام طلیعه سال نو، جشن ملی خود را همپا با جانبخشی طبیعت و بهار دلها آغاز می کند، این تقارن را در تقویم فرهنگی هنری کشور به فال نیک گرفته و برای تئاتر ایران سالی پربرکت و پرنشاط آرزو می کنم.

علی نصیریان»

اخبار مرتبط

نظرات

یادداشت ویژه

سریال نون.خ و مساله ی زبان !

این نقد سریال نیست. حتی نقد آن چیزی که مطرح می شود نیز ممکن است نباشد. بیشتر بیان مساله و اشتراک گذاری سوالی است که شاید برخی از فیلمسازان و حتی تئاتری های کوردستان نیز با آن مواجه باشند. از این رو از زبان ساده تر و خودمانی تری نیز برای نوشتار استفاده می کنم. چند روزی است که سریال تلویزیونی «نون. خ» از شبکه ی یک سیما پخش می شود. داستان این سریال که از همان الگوی سریال پایتخت پیروی می کند ، این بار در یکی از مناطق کوردستان اتفاق می افتد. فارغ از اینکه مکان داستان بیشتر شبیه به روستاست و معلوم نیست چرا سازندگان اصرار دارند آن را شهر معرفی کنند، و یا اینکه در جمع اهالی روستا نیز یکی از بازیگران فارس است و بسیار روان فارسی صحبت می کند و معلوم نیست چرا به تنهایی او فارسی را اینگونه صحبت می کند و سایرین به شکل دیگر؛ اما حضور بازیگران بومی منطقه و حضور موسیقی کوردی در سریال، از ویژگی های خوب آن به حساب می آید. اما آنچه بحث اصلی این نوشتار است مسئله ی زبان است. چیزی که از روز اول پخش سریال ذهنم را به خود مشغول کرد اما ترجیح بر آن شد تا لااقل بعد از پخش چند قسمت مسئله طرح شود. امروز که واکنش توییتری برخی از مردم نسبت به مسئله ی زبان بکار رفته در این سریال را دیدم، زمان طرح مسئله را مناسب تشخیص دادم. زبان کوردی، اگر چه دارای واژگان مشترک با زبان فارسی است و حتی بنا به اظهار نظر بسیاری از کارشناسان این دو زبان هم ریشه هستند و هر کدام در جغرافیای خود تغییرات زمانی و کاربردی و خود را پیدا کرده است، با این حال این، زبان کوردی، زبانی کاملا مستقل با دستورات گرامری خاص خویش است و لهجه محسوب نمی شود. از این رو تولید یک اثر ملی در کوردستان با حضور شخصیت های کورد، با تولید یک سریال در اصفهان و یا یزد و شیراز و... تفاوت زیادی دارد. چرا که این لهجه های فارسی شیرازی و اصفهانی ولو به صورت غلیظ و با کلمات خاص منطقه نیز ادا شود، نهایتا منظور خود را به مخاطب عمومی منتقل می کند. در سریال نون.خ همه ی کاراکترها -تا این جای قصه- کورد هستند. پس طبیعتاً باید با یکدیگر کوردی حرف بزنند و لزومی به استفاده از زبانی که نه فارسی است و نه کوردی،  ندارند. این امر به ویژه در مناطق کورد زبان که اهمیت خاصی به زبان مادری میدهند بسیار خودنمایی خواهد کرد.  اگر داستان این سریال در نقاطی دیگر از ایران که به دلایل مختلف ، برخی خانواده ها ترجیح داده اند با کودکانشان به جای زبان مادری با زبان ملی صحبت کنند، ساخته می شد، کمتر مسئله ی زبان خودنمایی می کرد و می شد کاراکترهای فیلم را از این خانواده ها معرفی کرد و به راحتی مسئله را توجیه نمود، اما در تمامی شهرهای کوردزبان، مسئله ...

وعده گاه مسئولین

روز شمار عنوان وعده
2833
روز گذشته
آیا سینمای مهاباد دوباره بازگشایی می شود؟
css.php
%d وب‌نوشت‌نویس این را دوست دارند: