رفتن به بالا

تعداد اخبار امروز : 2 خبر


  • الثلاثاء ۴ ربيع ثاني ۱۴۴۶
  • 2024 Tuesday 8 October
    -١٨(°C)
    وزش باد (mph)
    فشار (in)
    محدوده دید (mi)
    اشعه فرابنفش -
    رطوبت (in)
گاه‌شمار تاریخ خورشیدی
خرداد ۱۳۹۶
ش ی د س چ پ ج
« اردیبهشت   تیر »
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031  

در سال ١٨٧٨ میلادی، هنگامی که ادوارد مایبریج، برای اولین بار با پشت سر هم قرار دادن ٢٤ دوربین، توانست از حرکت اسبی، عکسبرداری پیاپی کند، هنری جدید به نام سینما به عنوان هنر هفتم متولد شد. بعدها در سال ١٨٩٥ برادران لومیر با ساخت دستگاه سینماتوگراف، نه تنها توانستند به عنوان اولین سازندگان فیلمهای […]

در سال ١٨٧٨ میلادی، هنگامی که ادوارد مایبریج، برای اولین بار با پشت سر هم قرار دادن ٢٤ دوربین، توانست از حرکت اسبی، عکسبرداری پیاپی کند، هنری جدید به نام سینما به عنوان هنر هفتم متولد شد. بعدها در سال ١٨٩٥ برادران لومیر با ساخت دستگاه سینماتوگراف، نه تنها توانستند به عنوان اولین سازندگان فیلمهای سینمایی جهان بلکه اولین فیلمسازان مستند و کمدی، این هنر را بیش از پیش گسترش دهند. کسی تصور نمی کرد که در مدت زمان کمی، سینما، تمامی شاخه های هنر را تحت الشعاق قرار دهد و به یکی از قدرتمندترین ابزارهای انتقال پیام به مخاطب بدل شود.  در سال ١٣٠٩ هجری خورشیدی نخستین فیلم ایرانی صامت با نام «آبی و رابی» توسط اوانس اوگانیانس نوشته و ساخته شد. بعدها سینمای صامت جای خود را به سینمای ناطق داد و اولین فیلم ناطق تاریخ سینما با نام «خواننده جاز» ساخته برادران وارنر تولید شد.  در سال ١٣١٢ با ورود نخستین دوربین فیلمبرداری در زمان مظفرالدین شاه به ایران، نخستین فیلم ناطق فارسی با نام « دختر لر» توسط اردشیر ایرانی ساخته و نخستین سالن سینمای ایران در سال ١٢٧٩ یعنی ٥ سال پس از اختراع جهانی آن توسط برادران لومیر با نام «سینما سولی» توسط کاتولیک ها در شهر تبریز تاسیس و آغاز بکار کرد. به همین شکل روز به روز پیشرفت جدیدی در سینما حاصل شد تا به امروز که سینما نقش مهم و اثرگذاری بر مخاطبانش در سراسر دنیا ایفا می کند. وجود سالنهای سینما در شهرهای ایران و به ویژه در شهرهای کردنشین قدمت زیادی دارد و دهه شصت و هفتاد را می توان طلایی ترین دوران ظهور و رشد سینما نام برد، ولی این روند رفته رفته با ورود رسانه های جمعی از جمله تلویزیون و سایر رسانه های نو ظهور دیگر، کمرنگ تر شده تا جایی که، درِ سالنهای سینما در شهرهای کوچک و متوسط، یکی پس از دیگری بسته شد. با توجه به افزایش رو به رشد جمعیت در کشور، بیش از پیش نیاز به فرهنگ در سطح جامعه احساس می شود و باید گفت سینما و قدرت تاثیرگذاری آن چه از نظر سرگرمی و کم کردن آسیب های اجتماعی و چه از لحاظ ارتقاء فرهنگ، یکی از مهترین ابزارهای انتقال پیام به مخاطب است که متاسفانه امروزه کمبود آن احساس می شود. شاید در گذر زمان مسائل زیادی باعث کم توجهی به این مساله مهم و بسته شدن سالنهای سینما شده باشد ولی این کار همت و عزم جدی مسئولان و احساس نیاز مخاطبان به سینما را می طلبد و شاید بتوان گفت یکی از موثرترین راه مبارزه با تهاجم فرهنگی و هجوم رسانه های متعدد با انگیزه های شوم و برنامه ریزی شده، رشد و زنده شدن ریشه خشکیده سینما در کشور و به ویژه شهرهای کردنشین باشد.

اخبار مرتبط

نظرات

یادداشت ویژه

سریال نون.خ و مساله ی زبان !

این نقد سریال نیست. حتی نقد آن چیزی که مطرح می شود نیز ممکن است نباشد. بیشتر بیان مساله و اشتراک گذاری سوالی است که شاید برخی از فیلمسازان و حتی تئاتری های کوردستان نیز با آن مواجه باشند. از این رو از زبان ساده تر و خودمانی تری نیز برای نوشتار استفاده می کنم. چند روزی است که سریال تلویزیونی «نون. خ» از شبکه ی یک سیما پخش می شود. داستان این سریال که از همان الگوی سریال پایتخت پیروی می کند ، این بار در یکی از مناطق کوردستان اتفاق می افتد. فارغ از اینکه مکان داستان بیشتر شبیه به روستاست و معلوم نیست چرا سازندگان اصرار دارند آن را شهر معرفی کنند، و یا اینکه در جمع اهالی روستا نیز یکی از بازیگران فارس است و بسیار روان فارسی صحبت می کند و معلوم نیست چرا به تنهایی او فارسی را اینگونه صحبت می کند و سایرین به شکل دیگر؛ اما حضور بازیگران بومی منطقه و حضور موسیقی کوردی در سریال، از ویژگی های خوب آن به حساب می آید. اما آنچه بحث اصلی این نوشتار است مسئله ی زبان است. چیزی که از روز اول پخش سریال ذهنم را به خود مشغول کرد اما ترجیح بر آن شد تا لااقل بعد از پخش چند قسمت مسئله طرح شود. امروز که واکنش توییتری برخی از مردم نسبت به مسئله ی زبان بکار رفته در این سریال را دیدم، زمان طرح مسئله را مناسب تشخیص دادم. زبان کوردی، اگر چه دارای واژگان مشترک با زبان فارسی است و حتی بنا به اظهار نظر بسیاری از کارشناسان این دو زبان هم ریشه هستند و هر کدام در جغرافیای خود تغییرات زمانی و کاربردی و خود را پیدا کرده است، با این حال این، زبان کوردی، زبانی کاملا مستقل با دستورات گرامری خاص خویش است و لهجه محسوب نمی شود. از این رو تولید یک اثر ملی در کوردستان با حضور شخصیت های کورد، با تولید یک سریال در اصفهان و یا یزد و شیراز و... تفاوت زیادی دارد. چرا که این لهجه های فارسی شیرازی و اصفهانی ولو به صورت غلیظ و با کلمات خاص منطقه نیز ادا شود، نهایتا منظور خود را به مخاطب عمومی منتقل می کند. در سریال نون.خ همه ی کاراکترها -تا این جای قصه- کورد هستند. پس طبیعتاً باید با یکدیگر کوردی حرف بزنند و لزومی به استفاده از زبانی که نه فارسی است و نه کوردی،  ندارند. این امر به ویژه در مناطق کورد زبان که اهمیت خاصی به زبان مادری میدهند بسیار خودنمایی خواهد کرد.  اگر داستان این سریال در نقاطی دیگر از ایران که به دلایل مختلف ، برخی خانواده ها ترجیح داده اند با کودکانشان به جای زبان مادری با زبان ملی صحبت کنند، ساخته می شد، کمتر مسئله ی زبان خودنمایی می کرد و می شد کاراکترهای فیلم را از این خانواده ها معرفی کرد و به راحتی مسئله را توجیه نمود، اما در تمامی شهرهای کوردزبان، مسئله ...

جدیدترین خبرها

وعده گاه مسئولین

روز شمار عنوان وعده
2835
روز گذشته
آیا سینمای مهاباد دوباره بازگشایی می شود؟
css.php
%d وب‌نوشت‌نویس این را دوست دارند: