در سال ١٨٧٨ میلادی، هنگامی که ادوارد مایبریج، برای اولین بار با پشت سر هم قرار دادن ٢٤ دوربین، توانست از حرکت اسبی، عکسبرداری پیاپی کند، هنری جدید به نام سینما به عنوان هنر هفتم متولد شد. بعدها در سال ١٨٩٥ برادران لومیر با ساخت دستگاه سینماتوگراف، نه تنها توانستند به عنوان اولین سازندگان فیلمهای سینمایی جهان بلکه اولین فیلمسازان مستند و کمدی، این هنر را بیش از پیش گسترش دهند. کسی تصور نمی کرد که در مدت زمان کمی، سینما، تمامی شاخه های هنر را تحت الشعاق قرار دهد و به یکی از قدرتمندترین ابزارهای انتقال پیام به مخاطب بدل شود.  در سال ١٣٠٩ هجری خورشیدی نخستین فیلم ایرانی صامت با نام «آبی و رابی» توسط اوانس اوگانیانس نوشته و ساخته شد. بعدها سینمای صامت جای خود را به سینمای ناطق داد و اولین فیلم ناطق تاریخ سینما با نام «خواننده جاز» ساخته برادران وارنر تولید شد.  در سال ١٣١٢ با ورود نخستین دوربین فیلمبرداری در زمان مظفرالدین شاه به ایران، نخستین فیلم ناطق فارسی با نام « دختر لر» توسط اردشیر ایرانی ساخته و نخستین سالن سینمای ایران در سال ١٢٧٩ یعنی ٥ سال پس از اختراع جهانی آن توسط برادران لومیر با نام «سینما سولی» توسط کاتولیک ها در شهر تبریز تاسیس و آغاز بکار کرد. به همین شکل روز به روز پیشرفت جدیدی در سینما حاصل شد تا به امروز که سینما نقش مهم و اثرگذاری بر مخاطبانش در سراسر دنیا ایفا می کند. وجود سالنهای سینما در شهرهای ایران و به ویژه در شهرهای کردنشین قدمت زیادی دارد و دهه شصت و هفتاد را می توان طلایی ترین دوران ظهور و رشد سینما نام برد، ولی این روند رفته رفته با ورود رسانه های جمعی از جمله تلویزیون و سایر رسانه های نو ظهور دیگر، کمرنگ تر شده تا جایی که، درِ سالنهای سینما در شهرهای کوچک و متوسط، یکی پس از دیگری بسته شد. با توجه به افزایش رو به رشد جمعیت در کشور، بیش از پیش نیاز به فرهنگ در سطح جامعه احساس می شود و باید گفت سینما و قدرت تاثیرگذاری آن چه از نظر سرگرمی و کم کردن آسیب های اجتماعی و چه از لحاظ ارتقاء فرهنگ، یکی از مهترین ابزارهای انتقال پیام به مخاطب است که متاسفانه امروزه کمبود آن احساس می شود. شاید در گذر زمان مسائل زیادی باعث کم توجهی به این مساله مهم و بسته شدن سالنهای سینما شده باشد ولی این کار همت و عزم جدی مسئولان و احساس نیاز مخاطبان به سینما را می طلبد و شاید بتوان گفت یکی از موثرترین راه مبارزه با تهاجم فرهنگی و هجوم رسانه های متعدد با انگیزه های شوم و برنامه ریزی شده، رشد و زنده شدن ریشه خشکیده سینما در کشور و به ویژه شهرهای کردنشین باشد.