به گزارش بینەر به نقل از سایت رسمی جشنواره بین المللی تئاتر خیابانی مریوان، بهروز غریب پور نویسنده و کارگردان مطرح سنندجی یادداشتی را به مناسبت دوازدهمین دوره جشنواره بین المللی تئاتر خیابانی مریوان منتشر کرد. متن مذکور به شرح زیر می‌باشد:

چهل سال پیش بود که در تور اجرای نمایش «افسانەی ترس» در سقز، مریوان، بانه، بیجار و قروه؛ شور و شوق مردمان دو شهر ما را شگفت زده کرد. تماشاگران مریوانی و سقزی در قیاس با سایر شهرهای آن روزگار کردستان از فرهنگی بالاتر برخوردار بودند در حالیکه در هر دو شهر جنبش تئاتری وجود نداشت اما احساس می‌کردیم که یک تمایل غریزی و میل به دیدن تئاتر و داشتن تئاتر پیشرو وجود دارد و در این سالها و از طریق اظهار نظرهای داوران تئاتر خیابانی و پس از تماس با فعالان تئاتری مریوان و سقز پی بردم که آن نیروی بالقوه به فعل در آمده است و در یکی از این دو شهر –مریوان- تئاتر خیابانی و در دیگری –سقز- تئاتر صحنەای شکوفا شدەاند و برغم دوری و محرومیت، اهل تئاتر هر دو شهر با تولید و عرضەی تئاتر خیابانی دوشادوش یکدیگر به کانونهای توانمند تئاتر کردستان مبدل شده اند. تئاتر خیابانی مریوان دیگر تابع صرف قواعد و اصول دیکته شده از مرکز نیستند و فراتر از این تماشاگران مریوانی در ادامەی همان میل و اشتیاق تجربه شده در چهل پیش من، چنان متین و مشتاق به نظر می رسیدند که ما داوران جشنواره را شگفت زده کرده بودند. این متانت و برخورد فرهنگی و حرفەای هنگامی بیشتر احساس می شد که آن‌ها ناظر اجراهایی با کیفیت نه چندان بالا روبرو می شدند و با صعەی صدر تا پایان چنان گروه‌هایی را تحمل کرده و حتی بیش از آثار مطلوب نظرشان عوامل اجرا را تشویق میکردند. قطعا نحوەی تشویق نشان میداد که آنها عوامل هر اجرا را برای سفر و حضور دوباره به شهرشان ترغیب می‌کنند و باز آن میل غریزی و در بسیاری از موارد آگاهانه به چشم می خورد که مردمان بی نام نشان در جستجوی هویتی برای شهر زیبایشان هستند و تمام کوششان این است که همەی گروه‌ها با عزم بازگشت دوباره شهرشان را ترک کنند. شاید گفتنش ضروری باشد؛ من ده‌ها جشنوارەی ملی و بین المللی را درجای جای جهان دیدەام اما به جرئت می گویم که جشنوارەی تئاتر خیابانی مریوان از عاشقان و حامیانی برخوردار است که در میان آن جشنوارەها جایگاه ویژەای در ذهن و خاطر من بە جا گذاشته است و تا زندەام این خاطرەی زیبا را از یاد نخواهم برد.