رفتن به بالا

تعداد اخبار امروز : 2 خبر


  • الثلاثاء ۴ ربيع ثاني ۱۴۴۶
  • 2024 Tuesday 8 October
    -١٨(°C)
    وزش باد (mph)
    فشار (in)
    محدوده دید (mi)
    اشعه فرابنفش -
    رطوبت (in)
گاه‌شمار تاریخ خورشیدی
دی ۱۳۹۵
ش ی د س چ پ ج
« آذر   بهمن »
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
252627282930  
دردنامەای به فرماندار، نماینده مردم در مجلس و همه مسئولان فرهنگی مهاباد

تبریک برای هنرمندان و دیگر هیچ؟!

بارها به یاد داریم زمانی که هنرمندی جایزەای می گیرد و یا موفقیتی به دست می آورد سیل تبریکات از هر سو روانه می شود. اما آنچه جای خوشحالی و ناراحتی همزمان دارد، تبریک از سوی مسئولان است. خوشحالی از آن جهت که به عنوان هنرمند احساس می شود کار و تلاشت مورد توجه قرار […]

بارها به یاد داریم زمانی که هنرمندی جایزەای می گیرد و یا موفقیتی به دست می آورد سیل تبریکات از هر سو روانه می شود. اما آنچه جای خوشحالی و ناراحتی همزمان دارد، تبریک از سوی مسئولان است. خوشحالی از آن جهت که به عنوان هنرمند احساس می شود کار و تلاشت مورد توجه قرار گرفته و ناراحت از آن جهت که احساس می شود در لحظەای کار و تلاشت مورد توجەی مسئولین قرار گرفته که بسیار دیر شده است. هنرمندان بیش از تبریک مسئولین به حمایت و پشتیبانی آنان نیازمندند.
این روزها با موفقیت هنرمندان صدا و سیمای مهاباد موجی از تبریک مسئولین به راه افتاد و هرکدام سعی داشتند تا تعریفی از هنر ارائه دهد.
فرماندار مهاباد از نیاز به عزم راسخ در مسیر هنر سخن به میان آورد و نماینده مهاباد در مجلس با عبارت «هنر برتر از گوهر آمد پدید» پیام تبریک خود را آغاز کرد و شورای اسلامی، شهردار مهاباد و رئیس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی، هرکدام در پیام های جداگانەای تلاش هنرمندان را مورد تقدیر قرار دادند.
اما براستی تا چه میزان این پیام ها با واقعیت نگرش مسئولین هماهنگ است. به عبارتی آیا این نگاه مسئولین به هنر تنها در زمان موفقیت و کسب جوایز است؟ آیا در تمام لحظات و روزهای پر مشقتی که هنرمندان این شهر در حال تلاش هستند توجهی وجود دارد؟
شاید در این میان پرسش و خواست هنرمندان از نمایندەی شهر و همچنین شورای اسلامی شهر بیش از سایر مسئولین باشد. چرا که این مسئولین با رای مستقیم مردم برگزیده می شوند و به عبارتی نمایندگان تمام اقشار جامعەی خود محسوب می شوند. شورای اسلامی شهر و شهرداری مهاباد در این مدت فعالیت های قابل تقدیری در راستای اعتلای فرهنگ و هنر شهر انجام دادەاند، اما واقعیت این است عدم تداوم در این فعالیت ها و نبود برنامەای هدفمند نهایتاً نتیجەای جز خرده فعالیت های مقطعی ندارد و برای مهابادی که نیازمند کار ریشەای در این زمینه است چندان مثمر ثمر نخواهد بود.
اما پرسشی که باید از نمایندەی محترم مهاباد نمود این است که بعد از گذشت ٨ ماه از دوران نمایندگی (بدون احتساب تجربەی ٤ ساله ی قبلی در این زمینه) وقت آن نرسیده که در میان هزاران سوال و تذکر به وزرا و صدها نامەی پیگیری مشکلات شهر، اندک نگاهی به جامعه ی هنری هم داشته باشند؟
چندی پیش در مقدمەی نامەای سرگشاده که از نماینده مهاباد خطاب به ریاست جمهوری نگارش یافته بود، جهت اعلام اعتبار و اهمیت مهاباد، از ٥ شخصیت برجستەی این شهر نام برده می شود که ٣ تن از آنان هنرمندان ملی محسوب می شوند و انصافاً این نشان از درایت نمایندەی مهاباد در این زمینه دارد و به خوبی دریافتەاند که هنرمندان، اعتبار و هویت یک جامعه هستند. اما با تاسف فراوان در ادامەی نامه هیچ نشانی از خواستەها و کمبودهای هنری و فرهنگی شهر دیده نمی شود. نه در این نامه و نه در صدها نامەی بعدی. گویا کارکرد هنرمندان برای همین مقدمەها و اعلام اعتبار شهر است و دیگر هیچ. آیا احساس نمی شود که نام بردن از «هەژار» و «هیمن» و «محمد قاضی»، بدون توجه به خواستەها و کمبودهای فضای فرهنگی و هنری لازم در شهر، خود کم لطفی در حق این هنرمندان ملی است؟ آیا زمان توجه به هنرمندان فعال در مهاباد نرسیده است تا از دل آنان هنرمندان ملی و برجستەای رشد کنند تا لااقل در مقدمەی نامەهای بعدی لیست بلندتری برای حل مشکلات آسفالت و برق و آب و… باشد؟
«هه­ژار» و «هیمن» و دهها هنرمند دیگر سالها تلاش کردند، آوارگی کشیدند و از هنر در راستای انسانی ترین خواست بشری، یعنی آزادی بهره بردند؛ نه فقط برای آنکه ما امروز از آنها مجسمه در میدان ها بسازیم و اسامی خیابان ها را به نامشان کنیم، بلکه برای تعالی جامعه و رسیدن به جایگاهی ارزشمند که برازندەی تمامی این نام ها باشد. تلاش کردند تا هنر و فرهنگ، این بزرگترین دانشگاه انسان سازی، در جامعه به حد اعلای خود برسد. چه فایده زمانی که امروزه کوچکترین قدم اساسی در راستای وضعیت فرهنگی و هنری شهر از سوی مسئولین دیده نمی شود، نام بردن، مجسمه درست کردن و همایش برپا کردن از هنرمندان قدیمی؟!  
شاید اولین پاسخ به این پرسش ها، ارجاع به وضعیت نامناسب اقتصادی در این چند سال باشد. اما واقعیت این است در زمانەای که چنین وضعیت اقتصادی سختی نیز حاکم نبود، از نگاه مسئولان هنر در آخرین درجەی اهمیت قرار داشت. از طرفی در هیچ کجای جهان فعالیت های فرهنگی قربانی فعالیت های عمرانی و … نمی شود. همان گونه که نمی شود به بهانەی مشکل اقتصادی، مدارس را تعطیل کنیم، به همان ترتیب نمی توانیم فعالیت فرهنگی را تعطیل کنیم. چرا که اگر بشود یک خیابان و یک پل رها شده را در ٦ ماه دوباره احداث و بازسازی کرد، محال است بتوانیم فرهنگ رها شدەی یک جامعه را در ٢٠ سال نیز بازسازی کنیم. از طرفی فرهنگ و هنر امروزه تنها کلمات انتزاعی نیستند. بلکه بخشی از واقعیت جامعه هستند و جامعەی انسانی کثیری با آن مواجه هستند که باید فکری برایشان کرد.
آیا مسئولین اطلاع دارند امروزه تعداد دانشجویان و فارغ التحصیلان رشتەهای هنری در مهاباد روز به روز بیشتر می شود؟ اگر تا ١٠ سال قبل به آسانی می شد لیست دانشجویان و فارغ التحصیلان هنری را تهیه کرد، دیگر به دلیل تعداد زیاد این افراد، تهیەی چنین لیستی به آسانی امکان پذیر نیست و این آمار چنان زیاد شده که به جرات می توان گفت امروزه مهاباد در تمام زمینەهای هنری دانش آموختەی هنری دارد.
براستی چه برنامەریزی و هدف گذاری برای خواستەهای این جامعەی جدید شده است؟ آیا زمان ایجاد فضای کار، حمایت و تغییر نگرش مسئولین فرا نرسیده است؟ اگر امروزه شاهد هستیم بسیاری از این افراد در شهرهای دیگر مشغول به کار هستند و اتفاقاً موفق نیز عمل می کنند، مهمترین دلیل آن به نادیده گرفتن این مجموعه در شهر خودشان مربوط می شود.
مسئولان باید بپذیرند که هنر سالهاست از شکل سرگرمی و تفنن صرف درآمده و امروزه به عنوان یک حرفەی مهم در تمام جهان مورد توجه قرار گرفته است. حرفەای که هم می تواند موجب اعتلای روح و هویت یک شهر باشد و هم با توجه به نتایج اقتصادی آن می تواند شرایط اشتغال برای هنرمندان ایجاد شود به نحوی که هنرمند تنها با فعالیت هنری امرار معاش نماید و نیاز نباشد به مشاغل دیگری که تخصص وی نیست روی بیاورد. شاید پذیرش این مسئله کمی دور از ذهن مسئولین و حتی هنرمندان باشد، چرا که سالها فعالیت هنرمندان بدون در نظر گرفتن وجه اقتصادی آن در نظر گرفته شده و نگاهی تفننی به آن داشتەاند و در بهترین حالت با کلمات پر طمطراق از آن به عنوان مسئولیت و احساس وظیفەی هنرمندان در قبال جامعه! یاد کردەاند. اما شاید عجیب باشد که بگوییم همین یک هفتەی پیش برای فروش تئاتر در یکی از سالن های تهران مبلغ بیش از یک میلیارد اعلام شد و برای فیلم های سینمایی تا بیش از ١٥ میلیارد آمار فروش وجود دارد. اگرچه این اعداد مختص به چند اثر و آن هم در پایتخت است اما همین مسئله خود نشان از آغاز دوران جدیدی دارد که قبلا تجربه نشده است و لازم است مهاباد (و تمام شهرهای کردستان) که هنر شناسنامەی هویتی آنان محسوب می شود، هر چه سریعتر خود را با این دوران جدید تطبیق دهند.
لازم است همەی مسئولان و به ویژه نمایندەی شهر مهاباد (و همەی شهرهای کردستان) توجه ی واقعی – و نه انتخاباتی – به فرهنگ و هنر شهرشان داشته باشند تا این پدیدەی بزرگ اما کم رمق، دوباره احیا شود و به یاد داشته باشند تاکنون نیز اگر هنر در کردستان زنده مانده به خاطر تلاش هنرمندان بوده است که همه نوع رنجی تحمل کرده اند تا خدای ناکرده مجبور به دفن این میراث ارزشمند نشوند.

هه­ژار نورانی

اخبار مرتبط

نظرات

  • مناف ایران پناه says:

    ده ست خوش زور جوان و به جییه تکایه به گشتی وتیکرایی بلاو بکریته وه تا جگه له هونه ر مه ندان هه مو که س بیبینی . له شار دا به جومله بلاو بکریته وه .

  • قسه کانو زور جوان و رک و پک و ددان شکن بو براستی که هنرمندانکی یکجار زور پشتیبانان نیه ل مهاباد حتی کلی شارکانی کورد که شاملی جنابی اقای هادی ضیاءدینی هنرمندی گوره و بره ز ی شاری سنه دبه که نفرهایک که ناتوانن یک درصدی کارکشی درک کن ل جامعه ی هنری ایران ودریان ناوه.امن بوخوم شخصا انسانکی تعصبی نیم بو من همو انسانکان یکن بلان لبیرم ناچه خلکی کوم و زمانم چه دانشجوشم و مجبورم که بو رفع نیازی خوم ل شاری دیکه کاره پکم و حقیقتا هنرکم ب قیمتی حراج بفروشم بو نابه امن بتوانم خدمت ب شاری خوم بکم و لوه کسب درامد بکم هر امن نا که مسوءلی کلی نیازی او هنرمندانیه

  • عبدالرحمن عزیزی says:

    ده ست خوش کاکه ، زور جوان و ریک وپیک  باسی ئه م مسلئه تان که ردووه . هیوا دارم که هونه رمه ندان بو خویان به ئامانجه به گه ن .

    ی گه یشتن بو پی گه یشتن

     

  • شیرکو حسن نژاد says:

    سلاو ریز

    ده ست خوش کاک هه ژار

    زوور جوان و ریک وپیک بوو

    هه ر وه ک کوتویان   پیاوی ئازا و  پاله وان   دوستی زووره و زوور که س   چه پلی بوو   لیده دن  ، به لام  پیاوی دوراو  هه موو که س  پشتی تیده کا.

    ئیستا   باسی  پیاوانی پاله وانه و  چه پله ی دوستان.

  • کو گوش شنوا ؟

ارسال دیدگاه

یادداشت ویژه

سریال نون.خ و مساله ی زبان !

این نقد سریال نیست. حتی نقد آن چیزی که مطرح می شود نیز ممکن است نباشد. بیشتر بیان مساله و اشتراک گذاری سوالی است که شاید برخی از فیلمسازان و حتی تئاتری های کوردستان نیز با آن مواجه باشند. از این رو از زبان ساده تر و خودمانی تری نیز برای نوشتار استفاده می کنم. چند روزی است که سریال تلویزیونی «نون. خ» از شبکه ی یک سیما پخش می شود. داستان این سریال که از همان الگوی سریال پایتخت پیروی می کند ، این بار در یکی از مناطق کوردستان اتفاق می افتد. فارغ از اینکه مکان داستان بیشتر شبیه به روستاست و معلوم نیست چرا سازندگان اصرار دارند آن را شهر معرفی کنند، و یا اینکه در جمع اهالی روستا نیز یکی از بازیگران فارس است و بسیار روان فارسی صحبت می کند و معلوم نیست چرا به تنهایی او فارسی را اینگونه صحبت می کند و سایرین به شکل دیگر؛ اما حضور بازیگران بومی منطقه و حضور موسیقی کوردی در سریال، از ویژگی های خوب آن به حساب می آید. اما آنچه بحث اصلی این نوشتار است مسئله ی زبان است. چیزی که از روز اول پخش سریال ذهنم را به خود مشغول کرد اما ترجیح بر آن شد تا لااقل بعد از پخش چند قسمت مسئله طرح شود. امروز که واکنش توییتری برخی از مردم نسبت به مسئله ی زبان بکار رفته در این سریال را دیدم، زمان طرح مسئله را مناسب تشخیص دادم. زبان کوردی، اگر چه دارای واژگان مشترک با زبان فارسی است و حتی بنا به اظهار نظر بسیاری از کارشناسان این دو زبان هم ریشه هستند و هر کدام در جغرافیای خود تغییرات زمانی و کاربردی و خود را پیدا کرده است، با این حال این، زبان کوردی، زبانی کاملا مستقل با دستورات گرامری خاص خویش است و لهجه محسوب نمی شود. از این رو تولید یک اثر ملی در کوردستان با حضور شخصیت های کورد، با تولید یک سریال در اصفهان و یا یزد و شیراز و... تفاوت زیادی دارد. چرا که این لهجه های فارسی شیرازی و اصفهانی ولو به صورت غلیظ و با کلمات خاص منطقه نیز ادا شود، نهایتا منظور خود را به مخاطب عمومی منتقل می کند. در سریال نون.خ همه ی کاراکترها -تا این جای قصه- کورد هستند. پس طبیعتاً باید با یکدیگر کوردی حرف بزنند و لزومی به استفاده از زبانی که نه فارسی است و نه کوردی،  ندارند. این امر به ویژه در مناطق کورد زبان که اهمیت خاصی به زبان مادری میدهند بسیار خودنمایی خواهد کرد.  اگر داستان این سریال در نقاطی دیگر از ایران که به دلایل مختلف ، برخی خانواده ها ترجیح داده اند با کودکانشان به جای زبان مادری با زبان ملی صحبت کنند، ساخته می شد، کمتر مسئله ی زبان خودنمایی می کرد و می شد کاراکترهای فیلم را از این خانواده ها معرفی کرد و به راحتی مسئله را توجیه نمود، اما در تمامی شهرهای کوردزبان، مسئله ...

جدیدترین خبرها

وعده گاه مسئولین

روز شمار عنوان وعده
2835
روز گذشته
آیا سینمای مهاباد دوباره بازگشایی می شود؟
css.php
%d وب‌نوشت‌نویس این را دوست دارند: