به گزارش بینەر، ایزابل هوپر بازیگر شناخته شده فرانسوی به عنوان هنرمند منتخب انستیتو بین‌المللی تئاتر به مناسبت فرا رسیدن روز جهانی تئاتر پیام خود را منتشر کرد. متن پیام به این شرح است:

 «یک بار دیگر کنار هم جمع شده‌ایم. کنار هم جمع شده‌ایم تا در یک روز بهاری پنجاه‌وپنجمین جشن سالیانه روز جهانی تئاتر را در سراسر دنیا برگزار کنیم. فقط یک روز، ۲۴ ساعت به جشن تئاتر اختصاص یافته و ما اینجا در پاریس همانند هنرمندان تئاتر در سراسر شهرهای بزرگ دنیا برای ستایش و تکریم هنر تئاتر کنار هم این روز را جشن می‌گیریم.

پاریس انتخاب مناسبی برای برگزاری جشن روز جهانی تئاتر است. در اینجا و از پایتخت فرانسه ما می‌توانیم خودمان را به تئاتر بوناراکو و نوه (Noh) در ژاپن، به اپرای پکن و کاتاکالی در هند برسانیم؛ در این روز صحنه تئاتر این امکان را به ما می‌دهد تا خود را میان اندیشه‌های سوفوکل و آشیل در یونان باستان و ایبسن و استریندبرگ در اسکناندیناوی غوطه‌ور کنیم. صحنه تئاتر به ما اجازه می‌دهد تا به سرعت از پیش سارا کین در بریتانیا به نزد پیراندلو در ایتالیا برویم. در این ۲۴ ساعت ما قادریم از فرانسه به روسیه؛ از مولیر و راسین به چخوف. ما حتی می‌توانیم در این روز با عبور از اقیانوس اطلس الهام‌بخش دانشجوی جوانی باشیم که در سالن تئاتر دانشگاهی در کالیفرنیا به دنبال نامی برای اختراع خود می‌گردد.

در واقع تئاتر همانند یک کامیابی در زندگی است که می‌تواند همه چیز را به چالش کشیده و مکان و زمان را درهم نوردد. بسیاری از نمایشنامه‌های امروزی از آثار کلاسیک قرون گذشته الهام می‌گیرند و هر اثر مدرنی که اجرا می‌شود یکی از آثار کلاسیک بسته به زمان آن، حیاتی نو روی صحنه می‌گیرند. تئاتر همواره از خاکستر خود دوباره زاده می‌شود، با شکستن و درهم ریختن قراردادهای کهنه و ظهور به شکلی نو: اینگونه است که زنده باقی می‌ماند.

روز جهانی تئاتر نه مانند یک روز عادی بلکه بدیهی است روزی است برای به هم پیوستن و اتحاد. این یک فرصت است برای ما که از طریق آن می‌توانیم یک پیوستگی عمیق و جهانی ایجاد کنیم. به من اجازه بدهید نقل قولی از ژان تاردیو نمایشنامه‌نویس زیرک فرانسوی بیان کنم. او می‌گوید: وقتی به فضا فکر می‌کنیم، معقولانه است که از خود سوال کنیم طولانی‌ترین راه از یک‌ نقطه به نقطه‌ی دیگر کدام است؟ او برای زمان پیشنهاد می‌کند که در یک‌دهم ثانیه، اندازه بگیریم که تلفظ کلمه ابدیت چقدر طول می‌کشد، اما برای فضا – زمان می‌گوید: پیش از آنکه به خواب بروید، ذهنتان را بر دو نقطه در فضا ثابت کنید، و حساب کنید که در رویا چقدر طول می‌کشد که از یک نقطه به نقطه‌ی دیگر بروید. عبارت «در رویا» است که همواره با من مانده است. به نظر می‌رسد که گویی تاردیو و باب ویلسون با هم ملاقات کرده‌اند. بی‌همتایی زمانی روز جهانی تئاتر را می‌توان با نقل سخنان ساموئل بکت نیز به اختصار بیان کرد که شخصیت «وینی» او  با چالاکی خاص خود می‌گوید: چه روز خوبی می‌شد باشد.

۵۵ سال است که روز جهانی تئاتر به وجود آمده و من هشتمین زنی هستم که پیام این روز را می‌نویسم و بسیار افتخار می‌کنم که از من خواسته شد این پیام را بنویسم. زمانی‌که فکر می‌کردم که باید در این پیام چه چیزی بنویسم این سوال را به یاد آوردم که به فضا فکر کنم. به همین خاطر منصفانه آن است که بگویم من به تنهایی به سالن یونسکو نمی‌آیم؛ من با تمام شخصیت‌ها و رُل‌هایی که بازی کردم، رُل‌هایی که ممکن است با پایین آمدن پرده از منظرها رفته باشند، ولی در درون من زندگی می‌کنند، به این سالن می‌آیم. اورلاندو، هدا گابلر، مده‌آ، آرامینت، مرتولی، بلانش دوبوا و… همچنین نقش‌هایی که من را تکمیل کردند و به خاطر قدرت و توانایی آنها امروز من شناخته می‌شوم؛ پس من به همه جهان تعلق دارم. منِ یونانی، آفریقایی، سوری، نیجری، روس، برزیلی، فارسی، رومی، ژاپنی، نیویورکی، مارمالیسی، فیلیپینی، آرژانتینی، نروژی، کره‌ای، آلمانی، اتریشی، انگلیسی و… به عنوان یک شهروند واقعیِ جهان، به نمایندگی از گروهی که در درون من وجود دارد در روز جهانی تئاتر به روی صحنه می‌آیم.

زمانی که لارنس اولیویه در روز جهانی تئاتر در سال ۱۹۶۴ اعلام کرد پس از بالغ بر یک قرن کشمکش، تئاتر ملی در انگلستان ساخته شده و او بلافاصله می‌خواست آن را تبدیل به تئاتری بین‌المللی کند، دست کم از نظر رپرتوار. زیرا او به خوبی می‌دانست که شکسپیر متعلق به جهان است. همچنین هنگامی‌که برای نوشتن این پیام تحقیق می‌کردم به یاد پیام ژان کوکتو در سال ۱۹۶۲ افتادم نویسنده کتاب «باز هم دور دنیا در ۸۰ روز». من هم همچون او اما با فیلم‌ها و تئاترها دنیا را گشته‌ام و هر بار از دیدن آن شگفت زده شدم چراکه متوجه شدم که هر کسی آن را روایت می‌کند هیچ افتراقی بین آنها نیست. من هیچ تفاوتی بین آنها ندیدم.

هنرمندان تئاتر من نه از طرف خودم بلکه به عنوان یک بازیگر و از طرف تمام شخصیت‌هایی که از سراسر جهان بازی کردم و در من زندگی می‌کنند این پیام را می‌نویسم. تئاتر بسیار قدرتمند است و در برابر همه چیز از جمله جنگ، سانسور، فقر و… مقاومت می‌کند و زنده می‌ماند.

تئاتر برای من نشان‌دهنده گفت‌وگو و عدم وجود نفرت و دوستی بین مردم است. و دوستی بین تماشاگران و بازیگران و هنرمندان تئاتر اتحاد پایدار بین همه مردم را با هم به ارمغان می‌آورد. مترجمان، مربیان، طراحان‌صحنه و لباس، هنروران، دانشگاهیان، پزشکان و مخاطبان، تئاتر را محافظت می‌کنند. بدون مردم هیچ تئاتری وجود دارد، هرگز این را فراموش نکنید. بیایید کاری کنیم که هیچ صندلی خالی وجود نداشته باشد. من معتقدم که تئاتر ما را دوست دارد؛ به همان اندازه که ما آن را دوست داریم.

کارگردان تئاتر قدیمی‌ای را به خاطر دارم که هر شب پیش از اجرای نمایش فریاد می‌زد راه را برای تئاتر باز کنید! و این امشب آخرین کلمات من است. متشکرم.»

ایزابل هوپر تاکنون سه جایزه بهترین بازیگر زن از جوایز لومیر فرانسه را دریافت کرده و بارها در مراسم سزار و جشنواره‌هایی چون ونیز، کن و برلین جایزه برده است. هوپر در سال ۲۰۰۸ نیز نشان «لژیون دونور» فرانسه را به گردن آویخت. وی همچنین در مراسم گلدن گلوب امسال برنده جایزه بهترین بازیگر زن درام به خاطر فیلم ال ساخته پل ورهوفن شد.

پیام روز جهانی تئاتر سال ۲۰۱۷، در ۲۷ مارس(۷ فروردین ۹۶) در تالار مرکزی یونسکو قرائت خواهد شد